देऊळ बंद निमित्ताने

देऊळ बंद च्या निमित्ताने

सद्गुरु श्री अनिरुद्ध बापूंनी सांगितल्या पासून "देऊळ बंद " पाहण्याची उत्सुकता निर्माण झाली होती पण पाहण्यासाठी वेळ मिळत नव्हता .
त्यांच्याच कृपेने योग जुळून आला .

प्रत्येक मानवाच्या मनाचा लेखा जोखा म्हणजे देऊळ बंद .
मना मध्ये आस्तिक आणि नास्तिक भाग असतात 'त्याची प्रतीके हि शास्त्रज्ञ आणि भोळा भाविक 'आहेत .

वर करणी आम्ही स्वतःला आस्तिक म्हणवतो पण मनात कुठे तरी विरोध चालूच असतो , "देवा तू हे काय केलेस "

"काय माझ्या आयुष्यात वाढून ठेवलेस "

हे सर्रास वापरण्यात येणारी वाक्ये म्हणजे एक प्रकारे नास्तिकताच ।

देव हा पूर्ण न्यायी आहे आणि योग्य वेळी तो योग्य ते देतोच । योग्य आयोग्य तो जाणतोच ।


हा विश्वास जसा दृढ होत जातो तशी श्रद्धा सबळ होत जाते ।

स्वामी समर्थ ज्या प्रमाणे शास्त्रज्ञा सोबत अडचणी प्रसंगी सतत होते तसेच सद्गुरु तत्व आपल्या बरोबर राहावे अशी आम्हाला सतत इच्छा असते । बापू आम्हाला सांगतात "जर मोठ्या प्रसंगात तो आपल्याला सोबत पाहिजे असेल तर छोटया छोट्या गोष्टीत देखील त्याला बोलवता आले पाहिजे . "

आम्हाला हवी ती मजा करताना तो नको असतो आणि अडचण आली कि हवा असतो । म्हणून आमचा वेळोवेळी घात होतो ।

साई सच्चरितात बाबा हेमाड़पंतांना स्पष्ट विचारतात "चणे खाताना माझी आठवण काढतोस काय ? मला चणे देतोस काय ? "
आपल्या सर्व कृतीमध्ये "त्याला बोलावणे " हीच खरी श्रद्धा आहे ।

अन्यथा आमचा "पासवर्ड हरवलेला शास्त्रज्ञ " होतो ।
आणि असे होऊ नये म्हणून त्याच्या "शब्दात राहणे "
"त्याची आठवण स्मरण करत राहणे "
"त्याला सतत बोलावत राहणे "

हाच खरा "मास्टर पासवर्ड "

मानवाच्या मनातील "देऊळ बंद " होऊ देत नाही ।